KierkegardHeader

Ἐκκλησία

 

      "Αν η Εκκλησία είναι «ανεξάρτητη» από το Κράτος, είναι όλα εντάξει. Θα μπορούσα άμεσα να αποδεχθώ μια τέτοια κατάσταση.
      Αν όμως η Εκκλησία πρόκειται να χειραφετηθεί, τότε θα πρέπει να ρωτήσω: Με τι μέσα, με ποιον τρόπο;
Ένα θρησκευτικό κίνημα θα πρέπει να υπηρετείται θρησκευτικάδιαφορετικά αποτελεί μια φενάκη! Κατά συνέπεια, η χειραφέτηση θα πρέπει να συμβεί μέσω μαρτυρίουαιματηρά ή αναίμακτα. Το κόστος αυτής της εξαγοράς
είναι η πνευματική νοοτροπία. Αλλά εκείνοι που εύχονται να γίνει
η χειραφέτηση της Εκκλησίας με πολιτικά ή εγκόσμια μέσα (δηλ. χωρίς μαρτύριο), έχουν εισαγάγει μια αντίληψη της ανοχής τελείως σύμφωνη με εκείνη όλου του κόσμου, σύμφωνα με την οποία η ανοχή ισοδυναμεί με την αδιαφορία, πράγμα που αποτελεί
την πιο τρομερή προσβολή κατά της Χριστιανοσύνης.

      Το δόγμα της κατεστημένης Εκκλησίας, η οργάνωσή της, είναι και τα δύο πράγματι πολύ καλά. Ω, υπάρχουν όμως και οι ζωές μας: πιστέψτε με, είναι πράγματι αξιολύπητες."
(ΣΟΡΕΝ ΚΙΡΚΕΓΚΩΡ, Απόσπασμα από "Το κεντρί της ύπαρξης", μετάφραση: Κώστας Νησιώτης, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟY, Ιανουάριος 1851)

.................................................................................

   Anna Fioravanti
    >Basta con leer, atentos y abiertos, algunas entradas de los Papeles para saber que Kierkegaard no sufría porque hubiese iglesia, sino precisamente porque no la había. Veamos un fragmento, hasta hoy sin traducción en español, de Papirer X A 199: “El error en la vida de la cristiandad no reside en la forma de gobierno ni nada de eso. No, el error reside en que los diferentes estamentos de vida están demasiado alejados unos de otros. De ahí que todo se vuelva relativo por demás y se endurezca en su relatividad sin el conocimiento de los demás. Esto vale, en especial, para el clero. En Copenhague, ya no hay clero en absoluto”. Y, a continuación, añade que es la falta de clero lo que hace de Copenhague una ciudad tan espantosamente enviciada y sin nadie capaz de testimoniar
en su contra. En resumen, Kierkegaard se opone al clero tal como es, no al que debería ser. Pues el que es capaz de enviciar tan espantosamente a una ciudad, si fuera como se debe ser, podría haberla elevado espiritualmente del mismo modo a otra altura.<

Anna Fioravanti
     > Es genügt, aufmerksam und offen einige Einträge der Papiere, um zu wissen, dass Kierkegaard nicht gelitten hat, weil er hatte Kirche, sondern gerade weil es keine gab. Mal sehen Fragment, bis heute ohne Übersetzung ins Spanische, von Papirer X A 199: „Der Fehler im Leben der Christenheit liegt nicht in der Staatsform oder ähnliches. Nein, der Fehler ist das die verschiedenen schichten des lebens liegen zu weit auseinander von einander. Somit wird für andere alles relativ und verhärten sich in seiner Relativität ohne das Wissen des
der Rest. Dies gilt insbesondere für den Klerus. In Kopenhagen, es gibt überhaupt keine Geistlichen mehr “. Und dann füge hinzu, dass es so ist der Mangel an Geistlichen, der Kopenhagen zu einer solchen Stadt macht
furchtbar süchtig und ohne Zeugen gegen ihn. Kurz gesagt, Kierkegaard ist gegen Geistliche wie wie es ist, nicht das, was es sein sollte. Denn wer imstande ist, eine Stadt so furchtbar süchtig zu machen, hätte sie, wenn sie so wäre, in gleicher Weise geistig auf eine andere Höhe heben können. <

Άννα Φιοραβάντι
       > Αρκεί να διαβάσει κανείς προσεκτικά και ειλικρινά μερικές καταχωρήσεις των «Ημερολογίων» του για να καταλάβει ότι ο Kierkegaard δεν υπέφερε επειδή υπήρχε Εκκλησία, αλλά ακριβώς επειδή δεν υπήρχε καθόλου. Ας δούμε ένα απόσπασμα από τα "Ημερολόγια" Papirer X A 199: «Το σφάλμα στη ζωή του Χριστιανισμού δεν έγκειται στη μορφή διακυβέρνησης ή κάτι παρόμοιο. Όχι, το λάθος αυτό βρίσκεται στο ότι τα διαφορετικά στρώματα της ζωής είναι πολύ μακριά το ένα από το άλλο. Έτσι, για άλλους όλα γίνονται σχετικά και σκληραίνουν στη σχετικότητα τους εν αγνοία του υπολοίπου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον κλήρο. Στην Κοπεγχάγη, δεν υπάρχουν καθόλου κληρικοί». Και μετά προσθέτει ότι είναι η έλλειψη κληρικών που κάνει την Κοπεγχάγη μια τέτοια πόλη, τρομερά εθισμένη και χωρίς μάρτυρες εναντίον της. Με λίγα λόγια, ο Kierkegaard είναι ενάντια στους κληρικούς ως έχουν, όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Διότι, όποιος είναι σε θέση να κάνει μια πόλη τόσο τρομερά εθιστική, αν ήταν έτσι, θα μπορούσε, με τον ίδιο τρόπο, να την ανυψώσει πνευματικά σε άλλο επίπεδο.

......................................................................................................

Δεν μιλώ για ατομοκρατία, αλλά για αλλιώτικη -ελευθεριακή- θεμελίωση της κοινότητας.

Η πραγματική υποκειμενικότητα είναι η ηθική υποκειμενικότητα.

.........................................................................

       'Εξ ἀρχῆς καὶ γιὰ λόγους ἀρχῶν ὁ Κίερκεγκωρ ἦταν “σφραγισμένος”, ἐμβολιασμένος μὲ τὸν Ὑποκειμενισμό. Ἐξ αὐτοῦ ὁρμώμενος ἀποστασιοποιήθηκε ἀπὸ τὸν Ἕγελο, τὸ πλῆθος, τὴν μᾶζα, τὴν συλλογικότητα καὶ διαρκῶς κρατοῦσε ἀποστάσεις ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ “σώματος τῆς Ἐκκλησίας”, μὴ δυνάμενος νὰ γεφυρώσει τὴν εὐθύνη τοῦ ὑποκειμένου, τοῦ Enkelte, μὲ τὴν “κοπαδιαστή, ἀγελαία σωτηρία τῆς ἐνορίας” τοῦ συγχρόνου του Grundvig.

        Εἰδικώτερα τὸ χριστιανικὸ πνεῦμα ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴν Ἐκκλησία τῆς Δανίας δὲν τοῦ ἐνέπνεε καμία ἐκτίμηση. Ἀντίθετα. Ἐξ οὗ καὶ ἡ “κραυγὴ ἀγωνίας” του, στὸ ἀποκόρυφο, στὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ποὺ βρίσκεται στὸ φυλλάδιο “Στιγμή”:
       “Ὁ Κίρκεγκωρ ὅμως ἔβλεπε πὼς ἡ κατεστημένη Ἐκκλησία ἔχει φύγει ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἀλήθεια της καὶ οἱ ἐκπρόσωποί της εἶναι κοινοὶ κρατικοὶ ὑπάλληλοι ἐνδιαφερόμενοι γιὰ τὴν εὐζωΐα καὶ γιὰ τὶς προαγωγές. Τὶς γνῶμες του γιὰ τὴν κατεστημένη Ἐκκλησία τὶς ἐξέφραζε ἐμμέσως στὰ διάφορα βιβλία του. Περὶ τὸ τέλος ὅμως τῆς ζωῆς του ξεσπάθωσε σὲ μιὰ ἄμεση καὶ ἀνοιχτὴ ἐπίθεση. Λίγους μῆνες προτοῦ πεθάνει ἐκυκλοφόρησε ἕνα τευχίδιο (16-5-1855) μὲ τίτλο “Αὐτὸ πρέπει νὰ εἰπωθῆ· ἂς εἰπωθῆ τώρα” καὶ μὲ μόττο τὸ ἑξῆς χωρίο ἀπὸ τὸ Κατὰ Ματθαῖον (ΚΕ΄, 6) “Μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν”. Γράφει λοιπὸν ἐκεῖ: ”Ὅποιος καὶ νὰ εἶσαι, ὅποια ἀπὸ ἄλλες ἀπόψεις καὶ νὰ εἶναι ἡ ζωή σου, φίλε μου, μὲ τὸ νὰ πάψης νὰ συμμετέχης (ἃν συνηθίζης νὰ συμμετέχης) στὴ δημόσια λατρεία τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ γίνεται τώρα (καὶ μὲ τὴν ἀξίωση πὼς πρόκειται γιὰ Χριστιανισμὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης), διαπράττεις ἕνα ἁμάρτημα λιγώτερο, καὶ μάλιστα ἕνα μεγάλο ἁμάρτημα: δὲν συμμετέχεις στὴ μεταχείριση τοῦ Θεοῦ ὡς παλαβοῦ, μὲ τὸ νὰ τὸ ὀνομάζης τοῦτο Χριστιανισμὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης, διότι δὲν εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς τῆς Καινῆς Διαθήκης”. (Ζὰν Βάλ, Εἰσαγωγὴ στὶς φιλοσοφίες τοῦ Ὑπαρξισμοῦ, Δεύτερη Ἔκδοση, Ἐκδόσεις Δωδώνη, Ἀθήνα, Εἰσαγωγή, μετάφραση, σχόλια ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ, σελ. 18ἑξ.)

......................................................................................      

       “Ὁ Κίερκεγκωρ ἐπώπτευε  καὶ ἐβίωνε τὸ γεγονὸς τοῦ ὑπάρχειν μὲ ἕνα τρόπο προσωπικό, πρωτότυπο καὶ πηγαῖο. ...Θὰ ἦταν προφήτης, ἂν δὲν εἶχε περάσει ἡ ἐποχὴ τῶν προφητῶν. Ἔμεινε ποιητὴς καὶ φιλόσοφος, ἕνας θρησκευτικὸς διανοητής. Πάνω ἀπ' ὅλα μιὰ ὕπαρξη ποὺ μαστιγωνόταν ἀπὸ τὸ μηδὲν καὶ τὸ ἄπειρο. Κι' ὡστόσο, ἡ παρουσία του στὸ παρὸν δὲν ἦταν χωρὶς νόημα. Εἶχε συνείδηση τῆς ἱστορικῆς ἀποστολῆς του. “Ὑπάρχει ἕνα πουλὶ – σημειώνει στὸ Ἡμερολόγιό του, στὰ 1845 – ποὺ τὸ λένε πουλὶ τῆς καταιγίδας· τέτοιος εἶμαι. Ὅταν σὲ μιὰ γενεὰ ἀρχίζη νὰ μαζεύεται ἡ καταιγίδα, ἐμφανίζονται ἄτομα τοῦ δικοῦ μου τύπου”. Καταιγίδα εἶναι ἡ ἱστορικὴ καταστροφή, ὁ ἀφανισμὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀπεργάζεται ὁ νέος τρόπος ζωῆς. Ἡ ἀπώλεια μέσα στὴν ἐξωτερικότητα. ...Καὶ κάλεσε τὸν καθένα μας νὰ ἀναλάβη τὴν προσωπική του εὐθύνη, ὄχι τὴν εὐθύνη τοῦ “γενικοῦ”, καὶ νὰ ἀποφασίση γιὰ τὴν μοιραία σὲ ἐπιπτώσεις ἐκλογή.” (Ζὰν Βάλ, σελ.16ἑξ.)

Εὐθύνη ἀπέναντι τόσο στὴν Ἐκκλησία ὅσο καὶ ἀπέναντι στὸν ἑαυτό μας:

«Η υποκειμενικότητα που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να έρχεται πρώτη σε σχέση με την Εκκλησία - στο ότι μπορεί κανείς να αντιταχθεί σε κάθε νέο κανόνα που θέλει να θέσει πάνω στην εκκλησία, με τον ίδιο τρόπο που στην πραγματικότητα αντιτάχθηκε στη Βίβλο – είναι, βρίσκεται ήδη παραδειγματικά-υποδειγματικά, στο ότι το πιο αντικειμενικό πράγμα στο Σύμβολο της Πίστεως αρχίζει έτσι: Εγώ πιστεύω.» (Κίερκεγκωρ, Papir 91 1835, SKS 27, 112) (Είχε προηγηθεί τὸ "δι' ἐμέ" του Λουθήρου, στα σχόλιά του στην Πρός Ρωμαίους. Ζαν Βάλ, 66.)

Η πραγματική υποκειμενικότητα είναι η ηθική υποκειμενικότητα. Ο υποκειμενικός στοχαστής.

.....................................................................................

       Τὸ 1848 κυκλοφόρησε τὸ “Κομμουνιστικὸ Μανιφέστο” μὲ τὴν ἐκμηδένιση τῆς ἐννοίας τοῦ "ἑνὸς ἑκάστου", ὡς περιεχόμενο, μεταξὺ τῶν ἄλλων.
       Ὁ σύγχρονός του Grundtvig κήρυττε τὸν δικό του Χριστιανισμό, αὐτὸν τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, τῆς Ἐθνικῆς θρησκείας τῆς Δανίας, ὅπου στὰ 1000 ἄτομα ἀντιστοιχοῦσαν ἀπὸ ἕνας ταχυδρομικὸς ὑπάλληλος καὶ ἕνας πάστορας.
       Καὶ τὸ φλέγον θέμα τῆς Λουθηρανικῆς ἐκκλησίας ἦταν τὸ κατὰ πόσον θὰ ὑπῆρχε Χριστιανισμός, τὴν ἐποχή τους, ἐὰν εἶχαν χαθεῖ στὴν πάροδο τῶν αἰώνων τὰ βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ Βίβλος. Θὰ μᾶς ἀρκοῦσε ἡ προφορικὴ παράδοση τοῦ Ἀποστολικοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ποὺ ἐχρησιμοποιεῖτο κατὰ τὴν Βάπτιση τῶν Χριστιανῶν τοὺς πρώτους Χριστιανικοὺς αἰῶνες; (Πρβλ. Gotth. Ephr. Leßings nöthige Antwort auf eine sehr unnöthige Frage des Hrn. Hauptpastor Goeze in Hamburg.

Μία απάντηση από έναν σημερινό-καθημερικό ορθόδοξο ιερέα: 

Panteleimon Krouskos Πρόκληση: Ακόμα και αν εξαφανίζονταν το γραπτό Ευαγγέλιο και όλη η αγία Γραφή θα υπήρχε Εκκλησία, σωτηρία και γνώση του Θεού. Η Γραφή δόθηκε για την αδυναμία του ανθρώπου. Αν όλοι είχαμε μεταμορφωθεί σε ζωντανό βίωμα του Ευαγγελίου δεν θα υπηρχε χρεία Γραφής. Οποιος θέλει το αντέχει.

Πορφύριος Μπατσαράς Είστε θαυμάσιος. Ωραίος. Δόξα τω Θεώ.

Panteleimon Krouskos Γεροντα το γράφω για να γνωρίζουν οι ευαγγελικοι οτι δεν τους βλέπουμε ανταγωνιστικά. Η αληθεια δεν χρειαζεται αποδείξεις. Ο Χριστός είπε ' Εγώ ειμι' στην Γεθσημανη κάι έπεσαν κάτω. Η Αληθεια είναι και αυτο φαίνεται

Panajiotis Karagiouvanis Δεν είμαστε θρησκεία του βιβλίου... Η Εκκλησία έφτιαξε τη γραφή, όχι το αντίθετο. Εύγε γέροντα.

Alexia Chatzi Έτυχε να το ακούσω από τον Anthony Bloom αυτό.

'Αννα Παπαγεωργίου Σωτηροπούλου "Ο Κυριος μου και ο θεός μου" είχε πεί ο άπιστος θωμάς όταν αντίκρισε την Αληθεια και ο Κυριος στους μακαρισμους ειχε πει "μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες". Ασφαλώς και το αντέχουμε γιατι ο θεός και Κύριος μας ειναι η ιδια η υπαρξη μας ! Υπαρχουμε γιατι υπαρχει!

Ιωάννης Τζανής Σταυρούλα Ράρρα

'Αννα Παπαγεωργίου Σωτηροπούλου Δεν το είπε στους μακαρισμούς, το είπε στον Θωμά. Συγχωρείστε με.

Γεώργιος Καλογήρου Μα γιατί ξέρουν όλοι γράμματα για να μελετήσουν την Αγία Γραφή; Όχι! Όμως 5 λόγια απλά γερόντων, αγίων, και άλλων αδελφών τα ακούνε και ζούνε το Ευαγγέλιο μέσα τους. Αυτοί ήταν και η ιδρυματική Εκκλησία. Οι αγράμματοι Απόστολοι. Η ορθοδοξία, δηλαδή ο Χριστός στην ουσία βιώνεται. Έλεγε ένα γεροντάκι αγράμματο στο Άγιον Όρος, "κάπου γράφει σ' ένα χαρτί (Ευαγγέλιο) ο Χριστός αυτό.." Αυτά είναι..

Panteleimon Krouskos Ε ναι. Αυτο σκεφτομουν μόλις.

Γεώργιος Καλογήρου Και μην ξεχνάμε ότι οι αιρετικοί, το Ευαγγέλιο κατεξοχήν μελετούν αλλά πλανώνται! Απορρίπτουν τους Πατέρες, παλαιούς και νέους και ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Ενώ αν κανείς δεν μελετήσει ποτέ του το Ευαγγέλιο αλλά με απλότητα δει τους βίους των αγίων, δηλαδή το εφαρμοσμένο Ευαγγέλιο, τότε ωφελείται τα μάλα..

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ Η Εκκλησια υπηρχε και πριν το Ευαγγελιο ειναι μεγαλη πλανη να διαχωριζουμε την Αγια Γραφη απο την Ιερα Παραδοση.

Thanos Mallios Καλή Δευτέρα Παρουσία δηλαδή.

..................................................................................................................

       «Αυτό το πράγμα με την εκκλησία είναι επίσης μια παράσταση για την αιωνιότητα εν χρόνῳ-μέσα στο χρόνο. Μπορεί να το αναγνωρίσει κανείς απευθείας στο μέσο. Η εκκλησία βρίσκεται στο μέσο της ύπαρξης, που συνεπάγεται επέκταση και ηρεμία. Ο υποκειμενικά σκεπτόμενος (den Enkelte) βρίσκεται στη μέση του γίγνεσθαι – και αυτή η επίγεια ύπαρξη είναι η χρονική περίοδος των δοκιμών - επομένως δεν υπάρχει εκκλησία εδώ.» (papirer, NB8 :75 1848, SKS 21, 176 .)

Υπάρχει όμως, και κατά τον Κίερκεγκωρ, και κατά τον Γιάσπερς, αλλά και κατά τον Σάρτρ, μια «μυστική» σχέση με τον «άλλο». "Μιά ανορθόλογη προσωπική σχέση, ως προς τον Θεό".

.......................................................................................

Κίερκεγκωρ καὶ «Ἀόρατη Ἐκκλησία»
     "Ὡστόσο, ὑπάρχει στὸν Γιάσπερς ἡ δυνατότητα μιᾶς ἄμεσης ἐπικοινωνίας, πολὺ πιὸ ὁρατῆς ἀπὸ ὅσο στὸν Κίρκεγκωρ. Ἂς ποῦμε, κατ’ ἀρχήν, πὼς ἴσως παραμερίσαμε ἀνεπιτρέπτως τὸν ρόλο ποὺ ὁ Κίερκεγκωρ δίνει στὴν ἀγάπη. Ἕνας τόμος ἀπὸ τὰ κηρύγματά του ὀνομάζεται: «Ἔργα τῆς Ἀγάπης». Ὑπάρχει κατὰ κάποιο τρόπο μία ἄμεση ἐπικοινωνία ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ στὸ δημιούργημα, μολονότι πρέπει κατ’ ἀρχὴν νὰ ἐπιμείνωμε στὸ ἰνκόγνιτο τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν παρεξήγηση ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ στὸ δημιούργημα. Ὑπάρχει μία ἀόρατη Ἐκκλησία· μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς ἄλλους· ὑπάρχει ἡ περιοχὴ ποὺ ὁ Μποῦμπερ ἢ ὁ Γκαμπριὲλ Μαρσὲλ τὴν ὀνομάζουν περιοχὴ τοῦ σύ, ὅπου εἶναι ἡ περιοχὴ τῶν σχέσεων ἀνάμεσα σὲ πρόσωπα.
     Ἀκριβῶς σ’ αὐτὸ ἐπιμένει ἰδιαιτέρως ὁ Γιάσπερς, ὅταν μιλάη γιὰ τὴν ἀγάπη ἐν ἀγῶνι καὶ γιὰ τὸν ἀγῶνα ἐν ἀγάπη· διότι δὲν πρέπει νὰ σκεφτοῦμε - ὁ Σέλερ εἶχε ἤδη ἐπιμείνει σ’ αὐτὴ τὴν ἰδέα – πὼς ἡ ἀγάπη εἶναι συνένωση δύο ψυχῶν· κάθε μιὰ παραμένει χωριστή· καὶ κατὰ τὸν Γιάσπερς, ὁ ὁποῖος διακρίνεται ἀπὸ τὸν Σέλερ σὲ πολλὰ σημεῖα αὐτῆς τῆς θεωρίας. Κάθε ψυχὴ ἔχει νὰ πολεμήση τὴν ψυχὴ αὐτοῦ ποὺ ἀγαπᾶ. Ἀλληλομορφοποιοῦνται μέσα σὲ ἕνα εἶδος δημιουργικοῦ ἀγώνα.
     Γιὰ τὸν Χάϊντεγκερ …λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν του τὴν ἕνωση μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, διότι τὸ Sein εἶναι πάντοτε καὶ ταυτοχρόνως Mitsein· τὸ Εἶναι εἶναι καὶ Συνεῖναι." (Ζὰν Βὰλ, Εἰσαγωγὴ στὶς Φιλοσοφίες τοῦ Ὑπαρξισμοῦ, β΄ ἔκδ., Εἰσ., μετ., σχόλια Χρήστου Μαλεβίτση, Δωδώνη 1970, σελ.139 ἑξ.)

.................................................................................................................
Δύο βήματα γιὰ τὴν προσέγγιση τοῦ θέματος:

1. Kierkegaards Annäherung an einer mystischen Theologie

2. Kierkegaard als Kritiker der Systems und Deuter (Interpreter) einer "Ecclesia- Passionis"

      Ὅταν πολεμάει κανεὶς τὰ ἄσχημα ἑνὸς συστήματος, πού, ἀποδεδειγμένα, εἶναι ἀρνητικὰ γιὰ τὸ περιεχόμενο τὸ ὁποῖο ἐκπροσωποῦν, εἶναι "ἐκ διαμέτρου ἀντίθετο" ἀπὸ τὸ νὰ θεωρηθεῖ ὅτι πολεμάει τὸ περιεχόμενο. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο.

         3. Τρίτο ζήτημα ἀποτελεῖ τὸ ὅτι παραμένει, παρόλα αυτά, τουλάχιστον στην πολεμική που του ασκήθηκε για το βιβλίο του αυτό, της "Εξάσκησης", ανοικτό ένα θέμα, κατά πόσον δηλ. ο Κίερκεγκωρ θέλει να ισχυρισθεί ότι στο πέρασμα των αιώνων είχε χαθεί εντελώς η ταυτόχρονη βίωση του Ιησού στο παρόν. Τότε δε θα είχε βέβαια υπάρξει ούτε και η ιστορική πραγματικότητα της Εκκλησίας. Από πολλά έργα του εξάγεται, αλλά και ονομαστικά αναφέρεται στις σημειώσεις των επιστημονικών "ημερολογίων" του, ότι ήταν εναντίον μιας τέτοιας τοποθέτησης. Η έντονη κριτική του Κίερκεγκωρ κατευθυνόταν ενάντια στην κατάσταση της Χριστιανοσύνης της εποχής του, όχι όμως ενάντια στην ιστορία του Χριστιανισμού στην ολότητά του. Βέβαια, βλέπει την ιστορία του Χριστιανισμού κυρίως μόνον ως ιστορία χωριστών, μεμονωμένων[8]   Χριστιανών (ίσως ως το δικό μας "ιερό λείμμα";), οι οποίοι ομολόγησαν στην ακολουθία του Χριστού, στην κατάσταση της ταυτόχρονης βίωσης του παρόντος τους. Αλλά δε θα πρέπει να εξάγει από αυτό κανείς το συμπέρασμα ότι αυτή η κοινότητα θα έπρεπε να εννοηθεί ως σύνολο απομονωμένα στεκούμενων προσωπικοτήτων. Τούτο θα σήμαινε παράβλεψη του ποιοτικού ορισμού της ταυτόχρονης βίωσης του παρόντος, η οποία βέβαια προωθεί μια σχέση των Χριστιανών μεταξύ τους, ως προς τη σχέση τους με το Χριστό, όχι του ενός "δίπλα" στον άλλο, αλλά του ενός "με" τον άλλο ("η σχέση", που λέμε εμείς στην Οικουμενικότητα).

Σ’ αὐτὴν τὴν ἑνότητα ἀνήκουν καὶ τὰ δύο ἐρωτήματα: κατὰ πόσο, τελικά, ὁ Κίερκεγκωρ παρέμεινε «κλασικὸς» Λουθηρανὸς KAI στὸ θέμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατὰ πόσον τὰ «Ἑπτὰ ὑπέρ καὶ τὰ ἑπτά κατὰ» τοῦ μακαριστοῦ Ν. Νησιώτη ἰσχύουν πραγματικά.

............................................................................................................................................

Ο Κίρκεγκωρ και ο Χριστιανικός κόσμος
 
       Ο Κίρκεγκωρ εξαπέλυσε επίθεση στους Χριστιανικούς θεσμούς τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Πίστευε ότι η κατεστημένη κρατική Εκκλησία ήταν επιζήμια για τους ανθρώπους.
       Όπως αναφέρθηκε, ο Κίρκεγκωρ διεξήγε μια διαρκή επίθεση ενάντια σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο, δηλαδή τον Χριστιανισμό ως πολιτική οντότητα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών της ζωής του. Τον 19ο αιώνα, η πλειονότητα των Δανών πολιτών έπρεπε υποχρεωτικά να είναι μέλη της κρατικής Εκκλησίας της Δανίας. Ο Κίρκεγκωρ πίστευε ότι αυτή η ένωση Κράτους-Εκκλησίας ήταν απαράδεκτη και αποτελούσε διαστροφή της αληθινής σημασίας του Χριστιανισμού.[17] Τα κυριότερα σημεία της επίθεσής του αυτής περιλάμβαναν μεταξύ άλλων τα εξής:
       -Τα εκκλησιάσματα είναι άνευ ουσίας: Η έννοια του εκκλησιάσματος έχει ως αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται το κάθε άτομο σαν παιδί, καθώς αποθαρρύνονται οι Χριστιανοί να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί για τη σχέση τους με τον Θεό. Ο Κίρκεγκωρ τονίζει ότι «Χριστιανοσύνη είναι το συγκεκριμένο άτομο, το κάθε άτομο».[33]
       - Ο Χριστιανικός κόσμος έχει εκκοσμικευθεί και πολιτικοποιηθεί: Εφόσον η Εκκλησία βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του Κράτους, ο Κίερκεγκωρ πίστευε ότι η γραφειοκρατική αποστολή του Κράτους είναι να αυξάνει τον αριθμό των μελών της και να επιβλέπει την κατάσταση τους. Περισσότερα μέλη σημαίνει περισσότερη εξουσία στους κληρικούς, δηλαδή ένα φαύλο ιδεώδες. Μια τέτοια αποστολή δεν θα εναρμονιζόταν με τις αληθινές διδασκαλίες της Χριστιανοσύνης, η οποία δίνει έμφαση στη σπουδαιότητα του ατόμου και όχι του συνόλου.[9]
      - Ο Χριστιανισμός γίνεται κενή θρησκεία: Συνεπώς, η πολιτική δομή της κρατικής Εκκλησίας είναι προσβλητική και επιζήμια για το άτομο, αφού οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει «Χριστιανός» χωρίς να γνωρίζει τι σημαίνει το να είναι κάποιος Χριστιανός. Είναι επίσης επιζήμιο για την ίδια τη θρησκεία καθώς υποβιβάζει τη Χριστιανοσύνη σε παράδοση του συρμού την οποία ενστερνίζονται άπιστοι «πιστοί», με τη «λογική της αγέλης».
Αν η Εκκλησία είναι «ανεξάρτητη» από το Κράτος, είναι όλα εντάξει. Θα μπορούσα άμεσα να αποδεχθώ μια τέτοια κατάσταση. Αν όμως η Εκκλησία πρόκειται να χειραφετηθεί, τότε θα πρέπει να ρωτήσω: Με τι μέσα, με ποιον τρόπο; Ένα θρησκευτικό κίνημα θα πρέπει να υπηρετείται θρησκευτικά—διαφορετικά αποτελεί μια φενάκη! Κατά συνέπεια, η χειραφέτηση θα πρέπει να συμβεί μέσω μαρτυρίου—αιματηρά ή αναίμακτα. Το κόστος αυτής της εξαγοράς είναι η πνευματική νοοτροπία. Αλλά εκείνοι που εύχονται να γίνει η χειραφέτηση της Εκκλησίας με πολιτικά ή εγκόσμια μέσα (δηλ. χωρίς μαρτύριο), έχουν εισαγάγει μια αντίληψη της ανοχής τελείως σύμφωνη με εκείνη όλου του κόσμου, σύμφωνα με την οποία η ανοχή ισοδυναμεί με την αδιαφορία, πράγμα που αποτελεί την πιο τρομερή προσβολή κατά της Χριστιανοσύνης. [...] Το δόγμα της κατεστημένης Εκκλησίας, η οργάνωσή της, είναι και τα δύο πράγματι πολύ καλά. Ω, υπάρχουν όμως και οι ζωές μας: πιστέψτε με, είναι πράγματι αξιολύπητες.                 
— Σαίρεν Κίρκεγκωρ, Ημερολόγιο[9] (Ιανουάριος 1851)

       Με βολές κατά της ανεπάρκειας και της διαφθοράς των Χριστιανικών εκκλησιών, ο Κίερκεγκωρ φαίνεται να προλαβαίνει φιλοσόφους όπως ο Νίτσε οι οποίοι έμελλε να ασκήσουν κριτική στην Χριστιανική θρησκεία.
Ρωτάω: Τι νόημα έχει όταν συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σαν να ήταν όλα όπως θα έπρεπε να είναι, αποκαλώντας τους εαυτούς μας Χριστιανούς σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, όταν τα πρότυπα της Καινής Διαθήκης δεν υπάρχουν στη ζωή μας; Την τρομακτική δυσαναλογία που αντιπροσωπεύει αυτή η κατάσταση πραγμάτων την έχουν αντιληφτεί πολλοί. Η μορφή που δίνουν στα πράγματα είναι η εξής: Η ανθρώπινη φυλή έχει ξεπεράσει τον Χριστιανισμό.        
— Σαίρεν Κίρκεγκωρ, Ημερολόγιο[9] (19 Ιουνίου 1852)

..............................................................................................................................................................

Kan man bygge kirke på Kierkegaard?
Foredrag v/ Kristine K. Ravn, sognepræst, cand. teol.
Hvad har eksistenstænkeren, Søren Kierkegaard, at sige om fællesskabet, ikke mindst det kirkelige fællesskab? Foredraget vil undersøge hvordan – hvis overhovedet – vi i dag kan bygge kirke på Kierkegaard? Dels vil centrale steder hos Kierkegaard blive fremhævet, ikke mindst fra den såkaldte kirkekamp, dels vil foredragsholderen i anledning af 500 året for reformationen overveje, hvordan Kierkegaards tanker harmonerer med Luthers ekklesiologi.”
Tid og sted:
Torsdag, den 25. oktober, kl. 19. 30, Københavns Universitet Amager, Søndre Campus, Karen Blixens Plads 16 eller Njalsgade 76, lokale 8 B. 1. 14
....................................................................
Boreíte na ktísoun tin ekklisía se Kírkenkor?
Diálexi / Kristine K Ravn, efimérios, ypops. teol.
Aftó pou échei ýparxi stochastís, Søren Kierkegaard, na po gia tin koinótita, idiaítera tin ekklisiastikí koinótita? I diálexi tha exetásei ton trópo - an óchi kathólou - símera boroúme na ktísoun tin ekklisía se Kírkenkor? En mérei, na episimantheí vasiká simeía Kírkenkor, an mi ti állo apó ti legómeni ekklisía agóna, en mérei parousiastís voúlisi gia tin 500i epéteio tis Metarrýthmisis exetásei pós oi sképseis tou Kírkenkor se armonía me tin ekklisiología tou Louthírou. "
για την 500η επέτειο της Μεταρρύθμισης εξετάσει πώς οι σκέψεις του Κίρκεγκωρ σε αρμονία με την εκκλησιολογία του Λουθήρου.

.............................................................................................................................................................

Kierkegaard-udstilling med vægt på kirken


Øverst til venstre ses den alterkalk, som Kierkegaard har drukket af, og nederst til højre de præstekjoler, datidens præster gik i. Billedet nederst til venstre viser, hvordan gæster til udstillingen ”Knæfald, til alters med Søren Kierkegaard” selv kan sammensætte egne citater ud fra Kierkegaards ord. Øverst til højre ses protokollen over de 26 personer, der var indskrevet til at skrifte fredag den 27. august 1847. De har næppe vidst, at dagens prædikant ville være Kierkegaard, da han blot blev nævnt som ”en Candidat” i Adresseavisen. Ikke sjældent havde en kandidat eller kirkens yngste kapellan den opgave. – foto: Leif Tuxen.


 

Ny udstilling i Vor Frue Kirke i København er en eksistentiel vandring gennem Kierkegaards forhold til kirken – og Gud

Man går igennem en nutidig form for Via Dolorosa på vej hen til Kierkegaard-udstillingen ”Knæfald, til alters med Søren Kierkegaard” i Vor Frue Kirke i København.

På vejen langs Domkirkens højre fløj på 1. etage hænger moderne fotokunst af tornede rosenstilke, fotograferet så knivskarpt af fotograf Peter Bak, at tornene nærmest kradser i øjnene og billedligt talt river i én i tøjet på vej mod udstillingen. Langs gulvet står flere par efterladte sko.

LÆS OGSÅ:
Kierkegaard med kunstnerens pensel

Alteret var for Søren Kierkegaard så hellig grund, at han i en periode ikke følte sig værdig til at nærme sig, mest fordi han havde fået den fikse idé, at der ikke var tilgivelse for det tungsind, han var plaget af. Men sådanne ”Fixe Ideer ere ligesom Krampe f.E. i Foden – det bedste Middel derimod er at træde derpaa,” skrev han i sin dagbog, da han efter halvandet år igen var gået til skrifte og havde knælet ved alteret.

Det samme kan gæster til udstillingen bogstaveligt talt gøre i et af de efterladte par sko, før de sammen med Søren Kierkegaard reflekterer over at gå til alters.

Udstillingen, som åbnede i maj og varer frem til den 11. november, lægger nemlig op til en eksistentiel vandring, der tager udgangspunkt i Søren Kierkegaards forhold til Vor Frue Kirke, hvor han både kom og blev begravet. Her kan man se den alterkalk, han satte sine læber på, og kopier af de taler, han holdt i kirken.

Den danske filosof gik til alters 41 gange i sit liv, heraf de 39 i Vor Frue Kirke. At gå til alters og nadver var dengang noget, man kun gjorde få gange om året, og som i øvrigt krævede, at man blev skrevet op hos klokkeren dagen før. For Søren Kierke-gaard var nadveren derfor også noget, der krævede forberedelse, og som involverede, at han forinden skriftede for en præst.

Udstillingen bruger den danske filosofs tilknytning til stedet som en katalysator for at fortælle om kirkens historie og involverer gæsten undervejs. For man når kun lige at træde ind til udstillingen, før man opfordres til at skrive sig selv op til nadver på gammeldags maner. Overfor kan man samtidig anskue sig selv i en lille mosaik af spejle, suppleret med et citat af Søren Kierkegaard: ”Jeg studerer mig selv ... og tænker, Gud veed, hvad vor Herre egentlig har meent med mig ...”.

Det samme spørgsmål er det nærliggende at stille sig selv, og så kan man ellers begynde på udstillingen og sin egen lille eksistentielle vandring, mens man går rundt i det cirkelformede rum, som man – i lighed med den eksistentielle søgning – ikke kan se, hvornår ender.

Undervejs præsenteres man for flere sider af Kierkegaards forhold til kirken, præsterne, Gud og nadveren, og flere citater er slået op på væggen. Midtvejs opfordres man til selv at tage stilling og blande sig med Kierkegaards synspunkter ved at skrive sine egne holdninger med kridt på en tavle eller at sammensætte en sætning ud fra udklippede ord. ”Carpe diem” har én skrevet på tavlen, mens flere har citeret Kierkegaard.

Udstillingen ender, hvor den begynder: ved alteret. Her i form af en kunstnerisk skildring af et moderne alterbord, udformet af lydkunstner og forfatter Morten Søndergaard, og moderne fotokunst af Peter Bak. Værket hedder Alter/gang.

På det enkle alterbord står 13 højttalere, der symboliserer en tallerken for Jesus og hver af de 12 disciple til den sidste nadver. De er alle forbundet med hinanden via ledninger og vibrerer jævnligt, når de indimellem afgiver lyden af en dråbe, der rammer en overflade og efterlader et rungende ekko. De vibrerende højtalere kan samtidig illustrere, hvordan Jesu ord under den sidste nadver om hans død og opstandelse må have skabt en vibrerende eftertanke, uro eller måske frygt blandt de 12 disciple, fortæller Susanne Torgard, sognemedhjælper i Vor Frue Kirke og kurator for udstillingen.

På den måde er indgangen og udgangen til udstillingen moderne, mens midten mere handler om det historiske fra Kierkegaards tid, der er knyttet til kirken. Det er en Søren Kierkegaard-udstilling, men med Vor Frue Kirke i hovedrollen og filosoffen som katalysator, forklarer Susanne Torgard.

Der forbindes hele tiden tråde fra Søren Kierkegaards tid til i dag. Eksempelvis med Bertel Thorvaldsens Kristus-figur, der står foran alteret i Domkirken, skråt under os. Dengang var det helt nytænkende, at Thorvaldsen ikke blot skildrede Kristus som den korsfæstede, men også den opstandne frelser. Man havde været vant til at se en forpint og pisket Kristus, der hang på korset, men ikke som opstået og med åbne arme imod de knælende altergæster. Statuen gjorde stort indtryk på Søren Kierke-gaard, der blandt andet nævner Thorvaldsens skildring af Kristus i den første af sine tre taler i domkirken:

”See, Han udbreder sine Arme og siger: kommer hid, kommer hid til mig alle I, som arbeide og ere besværede; see, Han aabner sin Favn, ved hvilken vi dog Alle kunne hvile lige trygt og lige saligt.”

Kierkegaard anså det at gå til alters som en ”hellig Handling” og et ”gudeligt Foretagende”, og formentlig har Thorvaldsens Kristus-figur inspireret ham til også at se det som en indbydelse fra oven. Han skriver:

”Du gaaer til Alters for at mødes med Ham, efter hvem Du længes mere, for hver Gang Du skilles fra ham. ... See derfor udbreder Han sine Arme hist ved Alteret, Han bøier sit Hoved mod Dig – velsignende! Saaledes er Han tilstede ved Alteret. Saa skilles Du fra Ham igjen, eller, saa skilles Han fra Dig igjen – men velsignende.”

Og det er i denne skildring af Kristus, midt i Vor Frue Kirke, som Kierkegaard også tager udgangspunkt i, når han skal beskrive Gud:

”Saaledes er Du uforandret altid og overalt at finde. O, og naarsomhelst et Menneske kommer til Dig, i hvilken Alder, til hvilken Tid paa Dagen, i hvilken Tilstand, dersom han kommer oprigtigt, han finder altid Din Kjerlighed lige varm, Du uforanderlige! Amen.”

Søren Kierkegaard 200 år

Søren Kierkegaard ville være fyldt 200 år den 5. maj 2013. Kristeligt Dagblad markerer 200-året med en række interview, reportager, baggrundsartikler og kronikker, der sætter fokus på den store filosof, teolog og forfatters værk og betydning.

Πώς εννοούσε ο Κίερκεγκωρ τη γήινη Εκκλησία, πώς προσέτρεχε σε αυτήν:

Kierkegaard-  έκθεση με έμφαση στην εκκλησία

Στο πάνω αριστερά είναι το δισκοπότηρο, και στο κάτω δεξιό μέρος τα άμφια του ιερέα. Επάνω δεξιά δείχνει τα πρακτικά των 26 ανθρώπων που είχαν ζητήσει εξομολόγηση , την Παρασκευή 27 Αύγουστο του 1847 . Ήταν σχεδόν γνωστό ότι ο ιεροκήρυκας σήμερα θα ήταν ο Kierkegaard. - Φωτογραφία : Leif Tuxen .

 John Engedal Nissen | 7 Ιούνιος 2013
Νέα έκθεση στην Εκκλησία της Παναγίας στην Κοπεγχάγη είναι ένα υπαρξιακό ταξίδι μέσα από τη σχέση του Κίερκεγκωρ με την εκκλησία - και τον Θεό.
Θα περάσουν από μια σύγχρονη μορφή της Via Dolorosa πρόκειται να Κίρκεγκωρ έκθεση «Κατάπτωση, για την κοινωνία με Søren Kierkegaard" στην εκκλησία της Παναγίας στην Κοπεγχάγη .
Στο δρόμο κατά μήκος της δεξιάς πτέρυγας του καθεδρικού ναού για το 1ο Όροφος κρέμεται σύγχρονη φωτογραφία ακανθώδη κλαδιά τριαντάφυλλο , φωτογραφήθηκε τόσο ευκρινείς από τον φωτογράφο Peter Bak , τα αγκάθια το μηδέν σχεδόν τα μάτια και μεταφορικά ποτάμι σε ένα από τα ρούχα στο δρόμο για την έκθεση . Κατά μήκος του δαπέδου είναι αρκετά επιζώντες ζευγάρια παπούτσια .

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ : Κίρκεγκωρ με το πινέλο του καλλιτέχνη

Ο βωμός,
ως ιερό μέρος, ήταν για τον Søren Kierkegaard κάτι το απαγορευμένο για λόγο ότι είναι σε μια περίοδο που δεν αισθάνεται άξιος να την προσέγγιση , κυρίως επειδή είχε την έμμονη ιδέα ότι δεν υπάρχει συγχώρεση για τη μελαγχολία , όταν κανείς μαστίζεται από αυτή. Αλλά τέτοιες "Ιδέες έμμονες-Fixe idee, όπως έλεγε αρχότερα, είναι σαν κράμπα στο πόδι - το καλύτερο μέσο για την αντιμετώπισή του είναι να πατήσει κανείς πάνω σ' αυτό», έγραψε στο ημερολόγιό του , όπως ο ίδιος μετά από δεκαοκτώ μήνες και πάλι είχε πάει στην εξομολόγηση και είχε γονάτισε στο βωμό .

Οι ίδιες οι επισκέπτες μπορούν στην έκθεση κυριολεκτικά να κάνει σε ένα από τα επιζών ζευγάρι παπούτσια πριν με Soren Kierkegaard αντανακλά τη μετάβαση σε κοινωνία .

Η έκθεση , η οποία άνοιξε το Μάιο και διαρκεί μέχρι τις 11 Νοέμβριο, προβλέπεται για μέχρι ένα υπαρξιακό ταξίδι , το οποίο με βάση τη σχέση Søren Kierkegaard στην εκκλησία της Παναγίας , όπου και οι δύο ήρθαν και θάφτηκε . Εδώ μπορείτε να δείτε το δισκοπότηρο , που πρόφεραν τα χείλη του , και αντιγράφει τις ομιλίες που έκανε στην εκκλησία .

Ο δανός φιλόσοφος πήρε κοινωνία 41 φορές στη ζωή του , συμπεριλαμβανομένου του 39 στην Εκκλησία της Παναγίας . Για να μεταβείτε στην κοινωνία και η κοινωνία τότε, ήταν κάτι που έκανε μόνο λίγες φορές το χρόνο , και η οποία απαιτείται επίσης που γράφτηκε σε καμία σαφή ημέρα πριν . Για Soren Kierkegaard ήταν το μυστήριο , επομένως, κάτι που απαιτείται προετοιμασία, στην οποία συμμετείχαν ότι είχε προηγουμένως ομολογήσει σ 'έναν ιερέα .

Η έκθεση χρησιμοποιεί τη δανική φιλόσοφος που σχετίζονται με το χώρο ως καταλύτης για να μιλήσει για την ιστορία της εκκλησίας και περιλαμβάνει τον επισκέπτη κατά μήκος του τρόπου . Επειδή το μόνο που μόλις εισέρχονται στην έκθεση πριν ενθαρρύνονται να γράψει τον εαυτό του για δείπνο στο παλιομοδίτικο τρόπο . Απέναντι μπορείτε ενώ κοιτάζοντας τον εαυτό της σε ένα μικρό μωσαϊκό καθρέφτες, συμπληρώνεται με ένα απόσπασμα από τον Soren Kierkegaard : «Εγώ μελέτη ... και της σκέψης , ο Θεός ξέρει τι ο Κύριος μας έχει πραγματικά Meent μαζί μου ... " .

Το ίδιο ερώτημα είναι φυσικό να ρωτήσετε τον εαυτό σας , και στη συνέχεια μπορείτε να αρχίσετε διαφορετικά στην έκθεση και το δικό του μικρό υπαρξιακό πεζοπορία , ενώ το περπάτημα γύρω από το κυκλικό χώρο που - όπως και η υπαρξιακή αναζήτηση - δεν μπορείτε να δείτε , όταν άκρα .

Μαζί με τον τρόπο που λεπτομερώς αρκετές σελίδες της σχέσης του Κίρκεγκωρ στην εκκλησία , ποιμένες , ο Θεός και το μυστήριο , και πολλά άλλα αποσπάσματα είναι αναρτημένες στον τοίχο . Στα μισά του δρόμου θα κληθούν να κάνετε τις δικές σας αποφάσεις και να σμίξει με τις απόψεις του Κίρκεγκωρ , γράφοντας τις δικές του θέσεις με την κιμωλία σε μαυροπίνακα ή να βάλει μαζί μια πρόταση από το κούρεμα λέξεις . " Carpe diem " έχει ένα γράφονται στον πίνακα , ενώ αρκετές έχουν εισηγμένες Kierkegaard .

Η έκθεση τελειώνει εκεί που αρχίζει ως εξής: στο βωμό . Εδώ , με τη μορφή ενός καλλιτεχνικού απεικόνιση ενός σύγχρονου βωμό , σχεδιασμένο από τον ήχο καλλιτέχνης και συγγραφέας Morten Søndergaard και σύγχρονης φωτογραφίας από τον Peter Bak . Το έργο ονομάζεται Alter / ώρα .

Στην απλή βωμό βρίσκεται 13 ομιλητές , που συμβολίζει ένα πιάτο για τον Ιησού και για κάθε ένα από τα 12 μαθητές στο Μυστικό Δείπνο . Είναι όλα συνδεδεμένα μεταξύ τους μέσω των γραμμών , και δονείται περιοδικά, όταν αυτοί που κάνουν μερικές φορές τον ήχο της πτώσης που χτυπά μια επιφάνεια και αφήνει έναν ήχο ηχώ . Οι δόνησης ηχεία μπορούν επίσης να απεικονίζουν τον τρόπο τα λόγια του Ιησού κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου για το θάνατο και την ανάσταση του πρέπει να έχουν δημιουργήσει μια δονούμενη δεύτερη σκέψη , ανησυχία ή ίσως και φόβο στους 12 μαθητές , λέει η Susanne Torgard , sognemedhjælper στην Εκκλησία της Παναγίας και επιμελητής μας της έκθεσης .

Με τον τρόπο αυτό , η είσοδος και η έξοδος στην έκθεση σύγχρονης , ενώ το κέντρο είναι περισσότερα για την ιστορία της εποχής του Κίρκεγκωρ , η οποία επισυνάπτεται στην εκκλησία . Είναι ένα Søren Kierkegaard έκθεση , αλλά με την Εκκλησία της Παναγίας στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον φιλόσοφο ως καταλύτης , εξηγεί Susanne Torgard .

Είναι συνδεδεμένα όλα τα νήματα του χρόνου από τη στιγμή Soren Kierkegaard στην παρούσα ημέρα. Για παράδειγμα , με τον Χριστό -figure Bertel Thorvaldsen του , στέκεται μπροστά από το βωμό του καθεδρικού ναού , διαγώνια κάτω μας . Τότε ήταν αρκετά καινοτόμα , να Thorvaldsen όχι μόνο απεικονίζεται ο Χριστός ως σταυρώθηκε , αλλά και ο αναστημένος Σωτήρας . Είχαν συνηθίσει να δείτε μια βασανιστήρια και ξυλοδαρμό του Χριστού που κρεμόταν στο σταυρό , αλλά όχι όπως συνέβη με ανοιχτές αγκάλες κατά των χαμηλώματος επισκέπτες βωμό . Το άγαλμα έκανε μια μεγάλη εντύπωση σε Soren Kierkegaard, επισημαίνοντας ιδιαίτερα Thorvaldsen απεικόνιση του Χριστού στην πρώτη από τις τρεις ομιλίες του στον καθεδρικό ναό :

« Βλέπεις, άπλωσε τα χέρια του και είπε : Έλα, έλα σε μένα , όλοι εσείς ότι η εργασία και είναι βαριά φορτωμένο ? Ιδου, ανοίγει την αγκαλιά του, η οποία , όμως , όλοι θα μπορούσαν να ξεκουραστούν εξίσου ασφαλείς και εξίσου ευλογημένος".

Κίρκεγκωρ θεώρησε ότι για να πάει σε κοινωνία ως «ιερή ενέργεια" και " θεϊκή επιχείρηση» και ίσως Thorvaldsen του Χριστού - σχήμα τον ενέπνευσε να το δούμε και σαν μια πρόσκληση από ψηλά . Γράφει :

"Θα πάει στο βωμό για να συναντηθεί με τον , για τους οποίους θα λαχταρούν περισσότερο για κάθε φορά που μέρος μαζί του. ... Ιδού διαδίδεται ως εκ τούτου αυτός τα χέρια του εκεί πέρα ​​στο βωμό , που σκύβει το κεφάλι του εναντίον σου - ευλογία ! Έτσι , αυτός είναι παρούσα στο βωμό . Έτσι χώριζε από Αυτόν και πάλι , ή έτσι χώρισε από σας πάλι - . Αλλά ευλογία "

Και είναι σε αυτή την απεικόνιση του Χριστού στη μέση της Παναγίας , όπως Κίρκεγκωρ και με βάση , όταν περιγράφει τον Θεό :

"Έτσι είσαι αναλλοίωτη πάντα και παντού να βρει . Ω , και κάθε φορά που ένας άνθρωπος έρχεται σε σας , στην εποχή κατά την οποία ώρα της ημέρας , σε ποια κατάσταση, αν έρθει ειλικρινά , μπορεί να βρει πάντα την αγάπη σας μόνο ζεστό , Μπορείτε αμετάβλητος ! Αμήν . "

Soren Kierkegaard 200 χρόνια

Soren Kierkegaard θα ήταν 200 ετών , στις 5 Μάιο του 2013. Δήλωσε στην εφημερίδα σηματοδοτεί 200η επέτειο με μια σειρά από συνεντεύξεις, ρεπορτάζ , παρασκήνιο και διαθέτουν άρθρα που επικεντρώνονται στο μεγάλο φιλόσοφο , θεολόγο και το έργο και τη σημασία του συγγραφέα .

Kierkegaard år for år

1813
  • 5. maj: Kierkegaard bliver født i faderens ejendom på Nytorv i København.
1821
  • Kierkegaard begynder i Borgerdydskolen.
1822
  • 23. januar: Regine Olsen bliver født.
1830
  • 30. oktober: Kierkegaard indskrives som teologisk student på Københavns Universitet.
1834

1836


1838



1840

  • 3. juli: Kierkegaard består teologisk embedseksamen.
  • 19. juli - 6. august: Kierkegaards Jyllandsrejse.
  • 8. september: Kierkegaard frier til Regine Olsen.
1841
  • 11. august: Kierkegaard sender Regine Olsen sin forlovelsesring retur.
  • 29. september: Kierkegaard forsvarer sin afhandling Om Begrebet Ironi med stadigt Hensyn til Socrates for magistergraden.
  • 12. oktober: Kierkegaards endelige brud med Regine Olsen.
  • 25. oktober: Kierkegaard rejser til Berlin.
1842
  • 6. marts: Kierkegaard vender hjem fra Berlin.
  • 12. juni: Avisartikel "Aabenbart Skriftemaal" i Fædrelandet.
1843

1844
1845
1846
1847
1848
1849

1850
1851

1854
1855
Baseret på katalogen til udstillingen "Kierkegaard. Den hemmelige Note", Rundetaarn, København, den 6. maj - 9. juni 1996, arrangeret af Søren Kierkegaard Forskningscenteret ved Niels Jørgen Cappelørn og Søren Kierkegaard Selskabet ved Joakim Garff.EKSTERNT LINK: Søren Kierkegaards skrifter på SKS.dkKilde: skc.ku.dk

religion.dk


===========================================
Anna FioravantiBIBLIOTECA KIERKEGAARD ARGENTINA

Desde Colombia, un gran maestro mexicano habla sobre Kierkegaard.

Δείτε τη μετάφραση

"Llegar a ser cristiano". La concepción de iglesia militante en Kierkegaard.

Conferencia del profesor Luis Guerrero Martínez en el marco de las II Jornadas de Estudios de la Religión....

youtube.com

Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας

Anna Fioravanti Gracias a la querida amiga Fernanda Rojas, que está al lado del profesor Guerrero Martínez, por haberme hecho llegar esta magnífica conferencia. La disfruté mucho, Fer, desde el principio hasta el final. ¡Beso enorme!

Anna FioravantiBIBLIOTECA KIERKEGAARD ARGENTINA

Τέλος φόρμας

Anna Fioravanti Gracias a la querida amiga Fernanda Rojas, que está al lado del profesor Guerrero Martínez, por haberme hecho llegar esta magnífica conferencia. La disfruté mucho, Fer, desde el principio hasta el final. ¡Beso enorme!

 


Συνδεθείτε

Άλμπουμ - Κατηγορίες

Φωτο - Αλμπουμ